Wat mag ik?

 Het is zo jammer om in een wereld waar tijd toch niet bestaat jezelf zolang onzichtbaar maakt. Tijd is een aaneenschakeling van losse momenten waar jij invulling aan geeft. Daarom doe ik er alles aan om mijn deelnemers hiervan bewust te maken.

Een van de onderdelen die ik behandel in mijn training om je te profileren en op te vallen, is de vraag: “wat mag ik?” Het is mij opgevallen dat mijn deelnemers nogal verrast opkijken en reageren op deze vraag. Hun eerste impuls is dan ook: “Alles!”

Helaas blijkt bij doorvragen dat zeker niet alles mag. En het pijnlijke is dat het niet mag van zichzelf. Hieraan ligt natuurlijk een stukje Calvinisme aan ten grondslag. Vaker echter, wordt het zelfverbod gevoed door onzekerheid en gevoelens van waardeloosheid.

Naar mate de heftigheid van de levensdip, denken wij onterecht dat wij ons minder mogen permitteren dan anderen. In de huidige tijd wordt deze levensdip maar al te vaak gevormd door werkloosheid.  Wat een werkloos persoon zeker moet blijven doen, is zichzelf laten gelden en hun eigen ruimte opeisen.

Maar al te vaak wordt verondersteld dat wanneer je geen betaald werk hebt, jij zeker niets hebt te melden.  Dat treedt ook op als je als ZZP-er minder succesvol bent dan wat er van jou wordt verwacht. Dit zijn de momenten waarop je dan met een verboden lijst komt op de vraag: “Wat mag ik?”

Zonder enige vorm van schuldgevoel mag jij alles: je hulp aanbieden, je mening delen of je ruimte opeisen. Want jouw bijdrage aan de maatschappij hangt niet af van jouw visitekaartje, maar van jouw authenticiteit en goede intenties. Jij zult zien hoe welkom jouw bijdrage wordt ontvangen.


En anders heb ik nog een tip voor je: “beter om vergiffenis gevraagd dan om toestemming”. Dus ja, je mag alles!

Een tweede kans

Vandaag heb ik weer een 5 daagse training afgesloten waarin ik mensen die min of meer door de maatschappij als overbodig overboord zijn gezet laat zien hoeveel meer ze waard zijn dan alleen hun ervaring.

In deze 5 dagen behandel ik 5 verschillende facetten van de ego die samen een sterkere variant oplevert ten opzichte van de huidige “ik”.  Deze zijn: wat wil ik, wat kan ik, wat mag ik, wat doe ik en wie ben ik.  Aan het einde van elke sessie is dan een helder en vooral  voor henzelf een verrassend antwoord op elk van de respectievelijke vragen.

De groei van elk individu richting zelfverzekerde bewustzijn, meten we aan de hand van een schaal van 1 tot 10 die ik op de vloer leg over de breedte van de gehele ruimte. Ik stel een relevante vraag en de deelnemer gaat op de voor hem of haar meest adequate cijfer staan. Dit noem ik dan de Xperience Scale ®

Door de deelnemer op de schaal te laten staan, beleeft deze werkelijk hoever hij / zij zich bevindt van het uiteindelijke doel. Het is dan door de deelnemer zelf eenvoudig aan te geven wat eraan ontbreekt en wat eraan kan worden gedaan om in ieder geval in beweging te komen.

Dit zou een heel fijne methode zijn voor de werknemer die niet precies weet wat hij moet doen op de momenten dat hij vastloopt. Het past goed in HNW omdat je dan volledig in de beleving zit ipv het rationele wat hem in de eerste plaats vast heeft doen lopen.

Om terug te komen op mijn training, ik laat de deelnemers een audio tag ® maken op basis van de ontdekkingen die zij doen over zichzelf door naar het antwoord te zoeken van de 5 hierboven gestelde vragen. Wanneer je dat aan elkaar plakt op een vloeiende manier, heb je een gesproken etiket, dat een zogenaamde elevatorpitch direct naar de onderste verdieping laat zakken.

Je raakt de toehoorder er zo snel mee, dat deze meteen in gesprek gaat met jou uit pure interesse.Zo kan je de tijd die je normaal doodt met luchtige en nietszeggende prietpraat besparen en besteden aan écht tot de ander door te dringen.

Ik weet dan ook dat de deelnemers na afloop, gewapend met een onverwoestbaar zelfvertrouwen, weer op pad gaan om hun doelen te halen met meer plezier dan ooit en met meer resultaat dan dat ze ooit voor mogelijk hebben gehouden.  Zij krijgen wel een tweede kans. Telkens weer lijkt het of ik mijn eigen kinderen voor het eerst de wijde wereld instuur.

“Geen tijd” is “geen controle”

“Geen tijd” is “geen controle”
Het is altijd heel erg pijnlijk om te zien hoe de mensen om mij heen krampachtig controle willen houden over alles wat buiten henzelf ligt, waardoor zij de controle over zichzelf  verliezen. Over paradoxaal gesproken.

Deze mensen willen alles tot in de puntjes geregeld hebben. Alles perfect. De stress die het met zich meebrengt maakt vervolgens korte metten met hen en uit zich door gedrag dat helaas niet anders kan worden omschreven als zichzelf niet meer in de hand hebben.  De controle verliezen, dus.

Wat zeker buiten ons ligt, is het concept “tijd”. Aangezien deze niet bestaat, kan je het ook niet onder controle houden. Hierbij stel ik dan ook: zij die zeggen geen tijd te hebben, verklaren keihard dat zij geen controle hebben. De volgende keer dat iemand dat tegen jou zegt als antwoord op jouw verzoek, wees dan blij dat die persoon zo eerlijk is. Jouw project wil je zeker niet in zijn of haar handen plaatsen. Toch?

Bedenk dat je pas wanneer je alles loslaat, je twee vrije handen hebt om aan de slag te gaan. Mijn advies: laat los en houd jezelf onder controle. Ofwel: wees gedisciplineerd, houd focus, maak plezier en vertel anderen jouw geheim. Dit is mijn bijdrage voor HNW. Vanaf nu gebruiken we al die gereedschappen als gereedschappen en niet als ons leidraad en meesters.

Wat ik nog meer heb te bieden om HNW in goede banen te houden, is mijn luchseminar op 18 januari as in Rotterdam. Ik praat over het fenomeen “tijd” en hoe het de baas te blijven. We lunchen samen met de andere aanwezigen en maken er een mooie middag van. Ik trakteer. Neem iemand mee waarvan jij denkt dat hij of zij (al lang) geen controle meer heeft. Geef je op en ik zie je graag. En het laatste wat ik van jou wil horen is dat je geen . . .  nou ja, je begrijpt me wel.

Doelen stellen vs Goede voornemens

Nog enkele dagen scheiden ons van een nieuw kalenderjaar. Weer een jaar voorbij en je vraagt jezelf af of je wel alles hebt gedaan wat je jezelf hebt beloofd. Of ben je weer geleefd en van afspraak naar afspraak gehold?  Nergens tijd voor gehad en zeker niet voor jezelf? Teveel afspraken en verplichtingen? Niet alle doelen gehaald en inkomsten gemist?

Zoals ik vaker heb geschreven, bevestig ik hier nogmaals dat tijd niet bestaat en dat het een stuk gereedschap is dat wij zelf hebben verzonnen en ontwikkeld. En gelukkig maar. Het is een heel handig hulpmiddel die wordt vormgegeven door onder meer klokken en kalenders. Het voordeel hiervan is niet alleen praktisch. De andere voordelen zijn dat je ook in staat wordt gesteld om je verjaardag te vieren, met je vrienden af te spreken om leuke dingen te doen of gewoon een mooi stuk kunstwerk aan je pols.

En natuurlijk een vooraf vastgestelde dag waarop wij mondiaal vieren dat de aarde weer een heel baan om de zon heeft gecirkeld. Beter bekend als ”Nieuw Jaar”.  Een moment van bezinning ook, want dan neigen we naar persoonlijke verbetering. In de vorm van de zogenaamde “goede voornemens”.

Denk maar eens aan volgend jaar meer aandacht besteden aan mijn kinderen / ouders / vrienden. Of volgend jaar minder vet eten / meer groente eten / vaker thuis eten. En natuurlijk vanaf 2 januari  vaker sporten / de trap nemen / een stukje wandelen. Allemaal goedbedoelde wensen waarvan wij, diep in ons, al weten dat wij onszelf er niet aan gaan houden.

Daarom  ben ik er geen voorstander van om goede voornemens aan te hangen. Ze veroorzaken een slecht gevoel op het moment dat je toegeeft dat je dit jaar weer geen woord houdt. Ze geven je het gevoel van slappeling en mislukkeling. En dat is het laatste wat ik mijzelf en jou wens voor aankomend jaar.

Daarom heb ik twee cadeautjes voor jou. Ik heb een rapport geschreven hoe je persoonlijke groei  toch voor elkaar krijgt zonder dat je vervalt in een slappe goede voornemen. Dit e-rapport  krijg je als je mij een berichtje zend naar mijn adres: antonio@athee.nl 
 

Het ander cadeautje is een gratis lunchseminar waarin ik meer vertel over het fenomeen “tijd” en mijn filosofie dat het niet bestaat. Hierin hoor je hoe om te gaan met “tijd” en wat de valkuilen zijn op zoek naar meer ruimte in je agenda. Samen met het e-rapport  ben je gewapend tegen weer een jaar  waarin je jezelf achterna loopt zonder er ooit te komen. Ga naar de uitnodiging en geef je op voor 18 januari as. Waar je samen met de anderen meer dan welkom bent.  Ik zie en spreek je er graag!

Kerstkaarten

Dat tijd niet bestaat betekent niet dat wij
de kalender moeten negeren. Het is een
heel fijn gereedschap dat ons herinnert
aan de mooiste tijd van het kalenderjaar.
Een tijd waarin wij elkaar wensen doen
en aan elkaar denken. Of toch niet?

Ik vind het leuk om de Kerstkaarten die
ik ontvang te vergelijken met die van het
jaar ervoor. Niet om te tellen. Om te kijken
waar je leven naar toe gaat. Als je al de
kaarten die je in je leven hebt ontvangen,
geordend per jaar, naast elkaar zou leggen,
zie je welke koers je leven heeft genomen.

Mensen, gezinnen die uit je leven verdwijnen
en die erbij komen. Net als in het leven
aan de andere kant van de brievenbus.
Het heeft te maken wie je het afgelopen
jaar hebt ontmoet.
Met wie je hebt samengewerkt. Met wie
je hoopt samen te werken.

Sommige adressen staan tientallen jaren
onveranderd in je (digitale) adressenboekje
en andere slechts één seizoen. Dat ligt
natuurlijk aan beide zijden van de relatie.

Ik kwam op deze gedachte toen ik mij
realiseerde dat sommigen van ons het
verzenden van Kerstkaarten op een zeer
zakelijke en afstandelijke wijze afhandelen.
Ik krijg dan kaartjes met mijn naam en
adres op een geprinte stikker. Deze is
efficiënt en gedachteloos op "mijn" kaartje
geplakt. Zo voel ik het. Is er dan helemaal
niets dat je mij wil zeggen?

Dit is even pijnlijk als van het ene jaar op
het ander geen kaartje meer ontvangen.
Maar zoals ik al eerder zei: het ligt aan
beide zijden van de relatie. Daarom  zal
ik aankomend jaar, \vanaf vandaag, nog
meer energie steken in al mijn relaties.
Ik vind het altijd verwarmend wanneer ik
een "kaartje-op-maat" ontvang.

Misschien dat ik dan ook vanaf deze plek
de Kerstkaarten fabrikanten kan overtuigen
dat een koele, afstandelijke en nietszeggende
boodschap als "Beste Wensen" echt niet
kan. Zij  moeten een voorbeeld stellen.
Zelfs op kaartjes waarop niets staat, wordt
door de verzender gecompleteerd met het
ontbrekende "Beste Wensen".

Wat beste? Beste wat? Welke wensen dan?
Spreek je uit! Ik wil weten. Wat  precies wens
je mij en mijn gezin dan? Wat weet je van
ons en wat wil je dan ons wensen? Heb ik
dan zo weinig met je gedeeld afgelopen jaar
dat je niet weet wat je mij wilt wensen? Het
doet pijn.  Daarom zal ik nog meer vanuit
mijn spreken. Dat zal mijn bijdrage zijn aan
onze relatie, want het komt van beide zijden.

En als ik jou een Kerstkaart zend, dan is
dat omdat ik je echt iets wil wensen. Voel
je dan vooral niet verplicht om mij er eentje
terug te zenden. Waarschijnlijk heb je mij
niets te wensen en dat ligt aan mij. Het is in
ieder geval beter dan mijn gegevens uit je
bestand op een stickertje te printen en deze
te bevestigen op een niet gemeende Kerstkaart
die voorbedrukt is met "Beste Wensen".

Ik wens al mijn lezers een Kerstfeest, zo
gelukkig zoals zij die willen beleven met alle
mensen om hen heen waar zij niet zonder
willen. Voor volgend jaar wens ik al mijn
lezers dat zij \de moed hebben om al hun
plannen vorm te geven.  En wanneer ik je
ermee mag helpen, dan reken ik op je berichtje.
Het komt van twee kanten.

Professioneel

Ik heb in mijn leven herhaaldelijk moeten aanhoren wat sommigen

beweren over wat nu wel en wat niet professioneel gedrag is. In het

begin had ik de neiging om mij daaraan te conformeren. Nu heb ik

een eigen mening gevormd over “professioneel gedrag”.

“Professioneel” betekent niets anders dan “beroepsmatig”; “aan het

beroep eigen”; “vakmatig”. Alles wat je doet om je vak (beter) uit

te voeren is professioneel.

Men verwart sociale beschaving met professioneel gedrag: Zoals te laat

komen. De telefoon aannemen tijdens vergaderingen of tijdens één op

één gesprekken. Kortom: afspraken niet nakomen.

Deze voorbeelden hebben niets te maken met professionalisme. Het

heeft alles te maken met onbeschoftheid. Gebrek aan respect voor

de ander en jezelf belangrijker vinden dan anderen.

Het werk niet afleveren volgens de vooraf vastgestelde normen

terwijl je er wél voor wordt betaald. Of werk verrichten dat schade

berokkent aan je betalende cliënten. Dát is pas onprofessioneel.

Ook worden vaak genoeg professionalisme en gedragscodes door

elkaar gehaald. Denk aan de keuze van auto’s (spoilers, oversized

uitlaat), taal (platte uitspraak, slang) of kleding. Zoals bijvoorbeeld

het wel of niet dragen van een stropdas.

Stel je nu eens voor: twee professionals. De één zonder stropdas en

de ander met. Beiden worden unaniem door collega’s en cliënten

gerespecteerd en erkend als vakmensen. De één levert perfect

passende brillen aan zijn cliënten. De ander levert juridisch werk als

advocaat bij een beursgenoteerd bedrijf.

Als deze advocaat besluit om bij een specifieke zaak zonder

stropdas aan het werk te gaan, omdat hij hierdoor toegankelijker

wordt ervaren waardoor zijn werk er beter van wordt en zijn dienst

sneller kan worden geleverd, dan is hij professioneler dan ooit.

Kerstkaarten

Dat tijd niet bestaat betekent niet dat wij de kalender moeten negeren. Het is een heel fijne gereedschap dat ons herinnert aan de mooiste tijd van het kalenderjaar.  Een tijd waarin wij elkaar wensen doen en aan elkaar denken. Of toch niet?

Ik vind het leuk om de Kerstkaarten die ik ontvang te vergelijken met die van het jaar ervoor. Niet om te tellen. Om te kijken waar je leven naar toe gaat. Als je al de kaarten die je in je leven hebt ontvangen, geordend per jaar, naast elkaar zou leggen, zie je welke koers je leven heeft genomen.

Mensen, gezinnen die uit je leven verdwijnen en die erbij komen. Net als in het leven aan de andere kant van de brievenbus. Het heeft te maken wie je het afgelopen jaar hebt ontmoet. Met wie je hebt samengewerkt. Met wie je hoopt samen te werken.

Sommige adressen staan tientallen jaren onveranderd in je (digitale) adressenboekje en andere slechts één seizoen. Dat ligt natuurlijk aan beide zijden van de relatie.

Ik kwam op deze gedachte toen ik mij realiseerde dat sommigen van ons het verzenden van Kerstkaarten op een zeer zakelijke en afstandelijke wijze afhandelen. Ik krijg dan kaartjes met mijn naam en adres op een geprinte stikker. Deze is efficiënt en gedachteloos op “mijn” kaartje geplakt. Zo voel ik het. Is er dan helemaal niets dat je mij wil zeggen?

Dit is even pijnlijk als van het ene jaar op het ander geen kaartje meer ontvangen. Maar zoals ik al eerder zei: het ligt aan beide zijden van de relatie. Daarom  zal ik aankomend jaar, vanaf vandaag, nog meer energie steken in al mijn relaties. Ik vind het altijd verwarmend wanneer ik een “kaartje-op-maat” ontvang.

Misschien dat ik dan ook vanaf deze plek de Kerstkaarten fabrikanten kan overtuigen dat een koele, afstandelijke en nietszeggende boodschap als “Beste Wensen” echt niet kan. Zij  moeten een voorbeeld stellen. Zelfs op kaartjes waarop niets staat, wordt door de verzender gecompleteerd met het ontbrekende “Beste Wensen”. 

Wat beste? Beste wat? Welke wensen dan? Spreek je uit! Ik wil weten. Wat  precies wens je mij en mijn gezin dan? Wat weet je van ons en wat wil je dan ons wensen? Heb ik dan zo weinig met je gedeeld afgelopen jaar dat je niet weet wat je mij wilt wensen? Het doet pijn.  Daarom zal ik nog meer vanuit mijn spreken. Dat zal mijn bijdrage zijn aan onze relatie, want het komt van beide zijden.

En als ik jou een Kerstkaart zend, dan is dat omdat ik je echt iets wil wensen. Voel je dan vooral niet verplicht om mij er eentje terug te zenden. Waarschijnlijk heb je mij niets te wensen en dat ligt aan mij. Het is in ieder geval beter dan mijn gegevens uit je bestand op een stickertje te printen en deze te bevestigen op een niet gemeende Kerstkaart die voorbedrukt is met “Beste Wensen”.

Ik wens al mijn lezers een Kerstfeest, zo gelukkig zoals zij die willen beleven met alle mensen om hen heen waar zij niet zonder willen. Voor volgend jaar wens ik al mijn lezers dat zij de moed hebben om al hun plannen vorm te geven.  En wanneer ik je ermee mag helpen, dan reken ik op je berichtje. Het komt van twee kanten.

Tijd Bestaat Niet: Agenda

Tijd Bestaat Niet: Agenda

Agenda

Heb je ook een agenda tot je beschikking? En hoe lang heb je je

2011 agenda al? Eén week? Eén maand? Twee maanden? Omdat je

al zoveel weken geleden afspraken maakte? Realiseer jij je hoe zo’n

gedrag jouw leven beïnvloedt? Bedenk: je beslist nu wat je wél en

niet wilt dat er plaatsvindt in jouw leven over twee, drie, vier weken

of meer.

Zorg ervoor dat jouw agenda, jouw agenda blijft. Wees selectief

met wie je een afspraak maakt en waarom. Maak en afspraak om

de juiste reden en doel. Alleen dan ben je in staat om een afspraak

te veranderen, aan te passen of af te zeggen om de juiste reden.

Hoef je ook geen smoesjes te vertellen. Ook niet aan jezelf.

Gun je agenda lege plekken. Niet alle regels in je agenda moeten

worden opgevuld. Uiteindelijk gun je jezelf de ruimte om dingen

spontaan te doen Wanneer je daar zin in of behoefte aan hebt. Heb

je geen ruimte gelaten, dan zul je ook vaak genoeg leuke dingen

moeten afslaan en constant van afspraak naar afspraak moeten

rennen. Niet mijn keuze.

Ik raad je aan om twee keer zoveel tijd voor een afspraak in je

agenda te reserveren, dan wat ervoor staat. Er gebeurt genoeg om

die lege ruimte te vullen. Dat hoef ik je ook niet te vertellen.

Je kan een leuke afspraak laten uitlopen. Je hebt tijd om een

afspraak beter voor te bereiden. Je kan je een file of vertraging

veroorloven. Of je past activiteiten in je agenda die je dichterbij je

doel(en) brengen. Zoals beweging, studie, ontspanning of plezier.

Of een combinatie hiervan.

Zo krijg je ook je agenda vol; alleen beleef je er nu plezier aan

wanneer je geen ruimte meer overhoudt.

Als je meer wilt weten hoe ik over “tijd” denk en hoe dat jouw leven kan veraangenamen, nodig ik je uit op mijn gratis lunchseminar van 21 dec as in centrum Rotterdam in .Off_Corso. Klik op de link voor meer info en om je op te geven.    http://linkd.in/fYU3bx

Arbeidscontract op basis van Bedrijfsvisie

Gisteren had ik het over het feit dat bedrijven hun vacatures opstellen op een niet erg realistische basis. Ik bedoel, eenmaal aan tafel gaat het niet altijd over wat er in die advertenties stond. En zeker niet wanneer het contract wordt aangeboden.

Ik had het erover dat je wel een contract voor zoveel uur moet ondertekenen om vervolgens niet een 09:00h tot 17:00h gedrag te tonen. Heel inconsequent dus. En dat terwijl dezelfde bedrijven propageren transparant te zijn. Erg verwarrend allemaal.

Maar dat krijg je wanneer je nog lekker ouderwets te werk gaat in een moderne wereld waar er al lang andere regels gelden. Helaas weten deze moderne varianten van de regenten het niet. Of althans, zij doen alsof er niets is veranderd.

We hebben het over het zogenaamde Nieuwe Werken en vervolgens doen we alsof dat betekent dat je thuis mag zitten werken. Als jij dat ook denkt, dan laat je een hoop potentie ongebruikt en begrijp je het nog steeds niet.

Het Nieuwe Werken is een benaming voor een verzameling nieuwe waarden op de werkvloer. Nu doen we alsof het alleen normen zijn. Nee, het gaat verder dan wat we tot nu toe durven te tonen. Eén van die dingen is de wijze waarop een arbeidscontract wordt opgesteld.

Alles begint bij de juiste mensen aannemen. Mijn visie is dan ook zoals je op mijn digitale handtekening kan lezen : “Je kan beter met de juiste mensen werken dan met mensen met de juiste papieren”.  En zo is het maar net.

Wat is er mis mee dat je een contract opmaakt op basis van de visie van het bedrijf? Je toets de sollicitanten op die visie en hoe hun gedrag en ervaring kan bijdragen aan de visie en natuurlijk ook de missie van het bedrijf. Het zou het zo makkelijk maken voor allemaal.

Tijdens de evaluaties hoef je alleen het gedrag te evalueren. Wat heb je gedaan om aan de bedrijfsmissie en –visie bij te dragen? Waaraan is dat te zien? Op deze manier geef je écht aan met mensen te willen werken.

Wie zou dat als eerste durven? En ik hoef niet te horen dat er wettelijke Cao’s bestaan. Doe er alles aan om de condities op orde te hebben en je hebt geen kind aan de werknemers. In plaats daarvan heb je een volwassen persoon die bereid is om alles te geven om zijn bijdrage te laten meetellen. Let maar op.