Neem je tijd

Vandaag schrijf ik over de uitspraak “neem je tijd”.  Deze uitspraak geeft je de illusie dat je rustig aan mag doen bij het overhandigen van het gevraagde.

Omdat deze handreiking komt van degene die het heeft gevraagd, denk je al snel dat het goed is als je inderdaad rustig aan doet bij het nadenken of je zakken inspecteren.

Maar helaas, dat is slechts schijn. Het is namelijk het eerste gedeelte van het totale advies. Het tweede gedeelte dat alles verklaart wordt nooit uitgesproken en laat degene die het (tijdelijk) kwijt is in verwarring achter wanneer er toch nog een “schiet op” of “nou?” volgt.

De ongeduldige bedoelt eigenlijk te zeggen: “neem je tijd; niet de mijne”. En hiermee is meteen duidelijk gemaakt dat de aangesprokene toch echt moet opschieten. En terecht.

Kijk, ik ben de eerste die beweert dat tijd niet bestaat. Dan is het wel erg zinloos om een ander datgene wat niet bestaat aan te bieden. Namelijk: “neem je tijd”  Een soort koekje uit eigen trommel, zeg maar.  Het bestaat niet, het is er niet. En daarvan mag je nemen wat je wilt.

Niet eerlijk, wel grappig als je het zo bekijkt. Net alsof je aangeboden wordt voorsprong te nemen bij een hardloop wedstrijdje met gebruik van je eigen vleugeltjes. En dat je dan nog dankbaar voor bent ook. Ze bestaan. Echt.

En voor die mensen wordt dan het tweede gedeelte er meteen achteraan gezegd: “. . . maar niet de mijne”. Zo, duidelijk. Als je dacht dat ik het meende toen ik aanbood om je tijd te nemen, dan is het nu duidelijk. Niet, dus. Ik wil het nu en wel meteen!

De volgende keer dat je wordt verzocht iets te overhandigen en u heeft het niet paraat, laat je niet van de wijs brengen door de sussende woordjes “neem je tijd”. Je weet nu dat het niet kan en dat de ander slechts valse verwachtingen bij jou schept.

Wil je zelf het heft in handen nemen, reageer meteen, fier en beslist: “ nee, neem jij je eigen tijd maar. Terwijl ik zoek naar wat jij nodig hebt”  Eens kijken wie dan de baas is over de ontstane situatie.