HNW (2)

Gisteren heb ik geschreven dat wij met z’n allen op het verkeerde spoor zijn beland wanneer we het hebben over Het Nieuwe Werken (HNW). Ik schreef dat wij dit fenomeen verwarren met het werken vanuit huis.  

Zoals het nu gaat, betreft het nog steeds werken op dezelfde wijze, alleen in een andere omgeving. Het is net alsof een oud product wordt aangeboden in een nieuwe verpakking. In het begin is het populair, maar snel gaat de magie ervan af en de klanten kopen het  niet meer. 

Einstein zei al dat we een probleem vanuit een ander niveau moeten oplossen dan van waar het is ontstaan. Om deze wijsheid beter te begrijpen wil ik je meenemen naar het verleden. Als we de toekomst goed willen uitvoeren, moeten we de geschiedenis begrijpen, niet?

Begin 19^de eeuw toen de industrie definitief de grootste werkgever werd in de Westerse wereld en het stokje overnam van de boeren en vissers, begonnen de fabrieken te draaien op de tijden waarop de mens tot dan toe hadden gewerkt: van zonsopgang tot zonsondergang.

Totdat een slimme industrieel op het idee kwam dat de machines letterlijk dag en nacht kunnen draaien. Want draaiende machines betekende meer omzet. De ploegendienst werd geïntroduceerd en de onregelmatige werktijden waren een feit. 

De industrie nam de natuurlijke ritmes ( http://bit.ly/9JuL2U ) voor lief en koppelde de eigen klok aan het proces. En dat was mogelijk, want tijd bestaat niet.  Tijd is slechts een afgesproken momentaanduiding om met elkaar te kunnen leven. Maar dat is een ander verhaal.

We maken een sprong voorwaarts en komen aan in de tijd van ná de WO II. Een nieuwe arbeidsrevolutie ontstaat. De diensten economie dient zich aan en de mensen blijven naar de stad trekken, maar nu om hun diensten aan te bieden. 

Dat betekent dus werken op kantoor. Nog altijd samengepakt in kantoren en op afgesproken tijden. Logisch, want op kantoor heb je alles bij de hand en kan je met collega’s overleggen wat te doen. Je kan ook je leveranciers en afnemers bereiken.

Alles is erop afgestemd: de post, het openbaar vervoer, de kantoortijden (is een begrip op zich). Je weet precies wanneer je waarop kan rekenen en dat biedt een rustgevend gevoel en je spreekt van organisatie. Hierin is geen essentiële verandering gekomen tot ongeveer 15 jaar geleden.

Toen begonnen de winkeliers zich te realiseren dat omzet niet persé tussen 09:00h ´s ochtends en 17:00h ’s avonds gehaald moest worden. Sterker nog, het beperkte in hoge mate de omzet. De winkels begonnen steeds langere tijden open te zijn en sommige zijn in steden zoals Rotterdam ook op de zondag open.

In die tijd begonnen we ook te praten over de kennis en informatie economie. 

En intussen zitten wij er middenin en weten we nog niet hoe erop te reageren en hoe ermee om te gaan.

We wachten totdat de variant zich aandient van die fabriek eigenaar die ineens besefte dat machines zonder te stoppen kunnen produceren en op die winkelier die doorhad dat winkels niet alleen tijdens de traditionele kantooruren omzet genereren.

Zoals ik gisteren al schreef, denken we dat de informatie te verwerken is op kantoor EN thuis. Zelf denk ik dat we daarmee onszelf tekort doen en dat het ook niet de oplossing is. We moeten het op een ander niveau zoeken. Er is een nieuwe arbeidsrevolutie gaande die we niet kunnen afwenden en niet kunnen oplossen met de regels van de diensteneconomie. 

De oplossing ligt in het verspreiden van de kennis op de momenten waarop het het meest efficiënt is. We hoeven ons niet te houden aan de klok van dag en nacht. Noch aan de klok van een kantoor. Het enige wat we moeten doen, is  de kennisdrager respecteren.

De oplossing is dat wij de kennisdrager het werk moeten laten uitvoeren wanneer dat het best uitkomt. Voor iedereen. De oplossing is het resultaat. Niet het tijdstip of de plek waarop er moet worden gewerkt. We moeten afstemmen om het resultaat te brengen. Tot nu toe worden we gedwongen om af te stemmen op tijd. Alsof we nog steeds in die fabriek aan het werk zouden zijn.

Wij zitten definitief en midden in de informatie era. En deze laat zich niet vangen in “tijd”. Zo lang dit concept niet wordt begrepen, blijven we rondjes rennen en systemen ontwikkelen om werknemers te controleren of ze wel aan het werk zijn, thuis.

Durf jij HNW aan of neig je toch nog de processen te willen controleren? Ben je bang dat HNW het einde betekent voor je business of vrees je dat HNW het einde betekent voor je veilige haven binnen je business? Wil je betalen voor tijd aanwezig of wil je betalen voor het resultaat?  Ofwel: betaal je voor iets dat niet bestaat (tijd) of voor iets waar je behoefte aan hebt (resultaat / beleving)?