Van Ruilen Komt Huilen

Als je mijn blogs leest over tijd en het zogenaamde HNW, dan zal je waarschijnlijk minder geschokt zijn over wat ik nu heb te melden over geld in relatie tot tijd.

Het is geaccepteerd om de uren die je werkzaam bent voor je opdracht- of werkgever te declareren. In het eerste geval gaat dat via een offerte en in het tweede via je arbeidsovereenkomst. In beide gevallen hangt je inkomen af van de tijd die je eraan besteedt.

Zelf vind ik dat de meest oneerlijke ruil die je je maar kan voorstellen. Zoals waarschijnlijk je al heel vroeg in je leven hebt geleerd: van ruilen komt huilen. En het is nog waar ook. Als je vindt dat het altijd de ander is die moet huilen na jullie ruil, dan is er niets aan de hand. Tenminste, als je niet wordt gehinderd door enig besef van ethiek.

Kijk, ben je iemand die zo veel mogelijk wil ontvangen tegen zo min mogelijk leveren, dan zul je altijd in stress leven omdat je wil voorkomen dat je een eerlijke ruil doet.

Ben jij iemand die vreest minder te krijgen in ruil voor wat je geeft, dan zul je ook altijd in stress leven, omdat je altijd op je hoede moet blijven  dat je niet tekort wordt gedaan. 

Daar zijn in de loop van de tijd verschillende middelen voor ontwikkeld om te voorkomen dat er een oneerlijke ruil ontstaat op het gebied van werken voor je geld. Aan het begin van de industriële revolutie werden er mensen aangenomen die niets anders deden dan erop toezien dat de arbeiders geen minuut te weinig aan de lopende band stonden. Later werden die controleurs (deels) vervangen door prikklokken. 

Die mentaliteit van “ niet aan de band staan betekent geen productie”  is later meegenomen naar kantoor. Je wordt er betaald voor het aantal uren dat je overeen bent gekomen. Als je te laat op je kantoorbaan verschijnt, dan volgt een waarschuwing. En later misschien zelfs inhouding van salaris. Want niet aanwezig is niet produceren. Toch?

Nee,  natuurlijk niet. Iedereen weet dat er geen werknemers bestaan die 8 uur onafgebroken aan het werk zijn. Werkgevers maken dat zichzelf wijs. Ook hier dus een gewoonte uit de voorafgaande arbeidsrevolutie klakkeloos overgenomen. Dat werkt echt niet meer omdat we intussen al weer twee stappen verder zijn.

Goed, terug naar het ruilen. Er zijn talloze groepen mensen die in loondienst zijn (gegaan) om aan hun “meer krijgen dan geven” behoefte te voldoen. Het is vrij simpel om minder uren te produceren dan waar je voor wordt betaald. Je zou zeggen dat deze mensen de winnaars zijn.

Helaas, dat werkt niet zo. De werkgever is nog altijd in staat om ondanks het niet produceren van deze werknemers, grote winsten te draaien. Dan vraag ik mij af: wie is dan de verliezer van deze ruil? De ruil van tijd voor euro’s?

Het is dus om deze reden dat ik het een oneerlijke zaak vind om nog steeds te werken met voorwaarden uit lang vervlogen tijden. Ik stel voor dat je betaald wordt aan de hand van je resultaten. Ongeacht hoe lang je er over hebt gedaan. Ongeacht hoeveel moeite je er voor hebt  moeten doen en ongeacht waar je bent geweest.

Jij levert een dienst of product dat voldoet aan de wensen van je afnemer of werkgever en jij bepaalt wat je er voor krijgt. Dan is heel de issue van waar ben je en hoe lang ben je er mee bezig van de baan. 

Beide partijen concentreren zich op het resultaat en de prijs is een eerlijke afspiegeling van de toegevoegde waarde voor de afnemer. De lanterfanters worden eruit gefilterd, de exploiteurs worden genegeerd en de kwaliteit stijgt. Dat is ook een onderdeel van Het Nieuwe Werken (HNW) http://bit.ly/bzCZJe .

Je kan simpelweg geen tijd ruilen tegen geld. Tijd bestaat niet en daarom zal zo'n ruil altijd verliezers voortbrengen. En geloof me, iemand die verloren heeft zal nooit meer zaken willen doen met dezelfde partij. Mee eens?

Mijn tip: vraag prijzen, salaris die in relatie staan tot het te leveren resultaat. Zodra je gaat onderhandelen op basis van geldende tarieven en zogenaamde marktconforme salarissen, zal er altijd een verliezer zijn. Of is er weer iemand bijgekomen die aan stress lijdt.